De eerste zonnestralen, de eerste krokusjes en tulpen en… trots er bovenuittorenend: de eerste narcissen. Dat moet een grapje zijn van onze schepper – of het is puur evolutionair toeval natuurlijk1. In beide gevallen tetteren de narcissen luidkeels: “het jachtseizoen is geopend!”. Vanuit de winterslaap naar de voorgrond, in de schijnwerpers, je superieure zelf tonend aan de andere sekse – of dezelfde sekse natuurlijk2. Op onzichtbare, verscholen types wordt immers niet gejaagd. Met andere woorden, was Bambi’s moeder netjes achter een bosje blijven staan, had dat wat krassen op menig tere kinderziel gescheeld! (Maar goed, mooie vrouwen denken wel vaker dat ze alles kunnen maken. En als ervaringsdeskundige kan ik zeggen, meestal is dat ook gewoon zo.)
Maar hoe wordt je gezien in de 24-uurs wereld van multimedia? Waar is het digitale dorpsplein waar iedereen hangt? Hoe word je de Bokito van het cyberfietsenhok? Het antwoord is simpel: je start een blog. Een blog, vooral één met foto’s is –zoals mijn psychiater zou zeggen – de ideale manier om je gezonde3 narcistische kanten in te zetten. Hoewel, een blog is per definitie hypernarcistisch. Alleen al de arrogantie dat andere mensen dan je ouders en oudtante geïnteresseerd zijn in je leven. En de aanname dat die anderen dat dan ook nog gaan zitten lezen in hun vrije tijd.
Maar het kan nog erger: Twitter. De ware reden dat de ijdele Narcissus4 uiteindelijk verzoop in die vijver was dat hij zijn evenwicht verloor toen hij “Looking at my mirror reflection. ” zat te twitteren. “Deciding which is my better side, left or right”. “Leaning in closer to be sure”. Hmm, was Narcissus Engelstalig? Who knows? Oftewel : Who shall say it? Engels klinkt gewoon meteen zoveel meer, you know, sophisticated. Met Engels suggereer je bovendien dat je internationale readers hebt. “Meeting with new client in Lutjebroek went well”. No offense, maar dat kun je beter even in je dorpsdialect faxen aan de drie mensen die het interesseert ; je ouders hebben namelijk geen twitter en je gezapige vriendin vindt het maar ingewikkeld. Je zakenpartner wist het al, want die zat erbij.
Ik ben al weken van plan een protestaccount te starten met
10.03 Going to the toilet…
10.04 Shit. Somebody beat me to it with a nr. 2.
Maar ik durf niet. Ik ben bang dat ik mij erin verlies en het serieus ga nemen. Dat ik facebookduimpjes ga zitten tellen. En dat ik dan op een goede dag het volledig terechte commentaar krijg:
10.09 Dude, have you considered euthanasia? My dead hamster has more interesting stuff to say…
Waarom ik hier met kritisch gesneer zelf een blog zit te vullen? Ziekelijk narcisme? Mentaal exhibitionisme? Neee…..schrijven is boven alles natuurlijk ontzettend therapeutisch verantwoord. En een dagboek is ook weer zo 1945. Misschien moet ik me ook niet laten leiden door mijn angst en vooroordelen jegens nieuwe sociale media. Misschien werkt het ontzettend bevrijdend. Mijn oma vond de telefoon in het begin immers ook eng. Weet je wat? Ik ga me nog dit weekend inschrijven voor een cursusje Twitter (Nee echt! Er zijn personen die bereid zijn je tegen betaling advies te geven over je Twitternaam, succesvolle tweets en die zorgen voor ‘honderden relevante volgers’). Ideaal: ik vind het ontzettend relevant om gevolgd te worden door bovengemiddeld aantrekkelijke, humoristische, intelligente, goedverdienende, beschikbare, sociale en sensitieve jongemannen. Bring it on! Ik weet ook al een eerste Tweet…als mijn twittercoach het goedkeurt natuurlijk..
De_poppen: Het jachtseizoen is geopend! 4 minutes ago via Twitter for iPhone
1 Ik wil niet in de eerste alinea al lezers verliezen, begrijpt u.
2 Dit is nog steeds die eerste alinea.
3 Je hebt ook de ongezonde variant maar daar heb je zelf geen gelukkig geen last van. Je omgeving is een ander verhaal.4 Degene die dit verhaal niet kent raad ik aan met een uitgestreken gezicht mee te knikken en thuis snel op
wikipedia te kijken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten