Nederland is op zijn mooist als bij de eerste zonnestralen iedereen naar buiten gaat om heerlijk in het park te gaan hangen. Iedereen vrolijk genietend en glimlachend. Ik ook, op deze zonnige zaterdag. En terwijl ik in het park loop, denk ik: als die gevreesde tsunami van Islamisering nou een beetje voet aan de grond had gekregen, dan was het misschien nóg mooier geweest…Ho! Hu! ‘Een beetje’ zei ik. Ik pleit er niet voor om collectief de burqa aan te trekken (hoewel dat ’s ochtends een hoop “wat moet ik aan?” stress zou schelen), maar ik heb het over wat gepaste preutsheid. Rezpect, weet je. Ik vrees namelijk dat de ‘alles moet kunnen in een vrij land als Nederland’-gedachte een grens over is gegaan. En achter de grens ligt het land der onsmakelijkheid.
Dat idee kreeg ik een tijdje geleden al, toen ik “Zomerhuis met zwembad” van Herman Koch aan het lezen was. Best een leuk boek, alleen zitten er wat passages over seks in waar ik niet zo op zat te wachten. Ik denk dat niemand er op zit te wachten eigenlijk. Ze zijn van de categorie: in de Nederlandse literatuur schrijven wij al jaren zeer vrijelijk over seks. Dat noemen wij ‘de grenzen op zoeken; de lezer choqueren’. Was ik gechoqueerd? Nee, eigenlijk niet. Ik dacht alleen “Bah, wat onsmakelijk” en vervolgens “Wat voegt dit toe?”
Die laatste gedachte kwam ook bij me op toen ik naar de wc ging op een hip en happening vrijdagmiddagborrel in Amsterdam. De eerste toiletten in de ruimte waren bezet, dus ik liep door en bevond mij ineens tussen wat spetterende heren. Ik draai me enigszins beschaamd om naar mijn Spaanse vriendinnetje dat op bezoek is “uhm jes, normalie it is separeeted in the netherlens”. De urinoirs bevonden zich recht tegenover de wastafels. Nu denk ik niet dat de gemiddelde man het iets vindt toevoegen aan zijn avond om te zien hoe ik mijn strapless bh sta op te hijsen…maar ik vond het ook zeker niks toevoegen dat ik terwijl ik dat deed in de spiegel kon zien wie er precies bij welk geklater hoorde. Of erger nog, wie er, ondanks deze sociale druk, doodleuk vandoor ging zonder zijn handen te wassen. Nice to meet you too.
“Wat voegt dit toe?” dacht ik vanmiddag ook toen ik op de paden van het “wilde natuurparkje” in een Utrechts park liep. In het wilde natuurparkje wordt geprobeerd zoveel mogelijk verschillende planten en dieren te laten leven. Er ligt dan ook geen normaal gras, maar allerlei woeste pollen en duinachtigaandoende struiken. Daar mag je dan ook niet komen, zo staat er op tien bordjes. Op de paden blijven. Nu weet ik niet of de analfabetenclub er via Facebook een samenscholing had georganiseerd..dat lijkt me wat revolutionair…maar zo niet, dan lagen er enkele mensen die zich niet gehinderd voelden door enige zelfreflectie. Nu wil ik niet pretenderen dat ik nooit bordjes van de gemeente negeer..integendeel…maar uit het duingras stak een stelletje dat al het leven in de directe omgeving geplet had met een XXL Ikea-badlaken. Hij gebruikte haar als ligstoel en had voor de gelegenheid zijn shirt uitgetrokken. Nu is het heel prijzenswaardig dat deze man zijn eigen lichaam accepteert (en ik kan je vertellen, ik dit geval kan dat wel eens een proces van járen geweest zijn)…maar wil dat ook zeggen dat ik zijn lichaam moet accepteren? Of is het gewoonweg onsmakelijk als je met je ogen een dartelend vlindertje volgt, je ineens geconfronteerd wordt met een overwegend wit, behaard en op sommige plekken rood en bezweet vetreservoir? Ik vind van wel.
Ik ben dan ook voor een keurmerk à la “Ik eet bewust”. “Dit voegt iets toe” met zo’n groen vinkje erachter. Zo niet, alsjeblieft niet doen. Ik veto bij deze de Vrijheid van Onsmakelijkheid!
Dit had een briljante foto kunnen zijn- als ik niet zo laf was geweest. Maar de persoon in kwestie was nogal groot en ik vreesde dat wij niet dezelfde humor deelden....
